Ik blijf positief en optimistisch

De vakantieperiode in Nederland is achter de rug. In het begin leek het weer niet echt mee te werken, maar de laatste weken was het echt zomer. Zo nu en dan een lekkere stortbui die de boel even opfriste, een beetje veel wind hier en daar, maar even later was het weer lekker zonnig. Na regen komt zonneschijn en elke wolk heeft een zilveren rand. En het nieuwe culturele seizoen staat voor de deur. We kunnen weer en we mogen weer. Nieuwe voorstellingen, nieuwe exposities, nieuwe evenementen, alles nieuw en naar ik hoop met veel bijzondere en tot de verbeelding sprekende projecten.

Wat toch nog steeds op de achtergrond mee speelt in mijn hoofd is al die ellende die mensen elkaar aandoen. De systematische vrouwenhaat in Afghanistan, waar vrouwen na de lagere school geen onderwijs meer mogen volgen, niet in het openbaar mogen zingen en teksten mogen voordragen, de eeuwig durende strijd tussen moslims en joden die steeds weer naar boven komt en nu tot een enorme uitbarsting is gekomen in de Gazastrook, de vechtpartijen in vele Afrikaanse landen waar het al tientallen jaren achtereen niet wil lukken om op eigen benen te staan en een economie op te bouwen, de Russen die op bevel van een dwaze leider de dood in worden gestuurd en een buurland proberen te vernietigen…..Op internet lees ik dat er sinds 2013 wereldwijd meer dan 100 oorlogen zijn geweest waarvan ongeveer de helft nog gaande is. Zo’n 92 landen zijn verwikkeld in conflicten buiten hun grenzen.

En toch blijf ik denken dat wij kunstenaars de wereld beter en mooier kunnen maken. Toch zal ooit de verbeelding en begrip voor de ander de overhand krijgen. Het is onze taak om de belachelijkheid en idiotie aan te tonen en te verbeelden. Om te laten zien dat als we zo doorgaan niet alleen de planeet onleefbaar maken, maar ook onszelf vernietigen. We hebben straks helemaal geen rotsblok uit de ruimte nodig om alle leven op aarde langzaam te laten uitsterven. We kunnen het zelf wel. Dat laten zien en tegelijkertijd laten zien wát we dan vernietigen. Welk een schoonheid er niet meer zal zijn, de natuur, het weer, de wind, de kleur van de avondzon, het morgenrood, het kabbelende water met de weerspiegeling van een wilg, de sterrenhemel, het leven van onze kinderen, we moeten laten zien waar we het voor doen en wat we nooit mogen laten teloor gaan. We zijn geen eigenaar van deze wereld, we zijn slechts voorbijgangers en ‘bruikleners’.

Terwijl ik dit schrijf word ik een beetje sentimenteel en heen en weer geslingerd tussen wanhoop en optimisme. Wanhoop omdat het mij veel te lang duurt tot het moment dat ‘de wereld’ tot bezinning komt en optimisme omdat ik weiger niet-optimistisch te zijn. Ik moet denken aan de woorden van Bram Vermeulen; “Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen.” Ik blijf positief en optimistisch en ik weet zeker dat wij als kunstenaars ons steentje kunnen bijdragen om er voor te zorgen dat de rivier de goede kant uit gaat stromen.

Henk Hofstra