En nog steeds oorlog

Soms heb je van die dagen of weken dat je leeft in een boek of film. De werkelijkheid is dan een stuk merkwaardiger dan wat schrijvers kunnen bedenken. In willekeurige volgorde enkele van mijn belevenissen van de laatste zeven dagen.

Den Haag

Het begon nog redelijk rustig op een surrealistische bijeenkomst in de Malietoren in Den Haag waar Piet Fortuin, voorzitter van vakbond CNV, een van de sprekers was. Het ging weer eens over de positie van de zelfstandigen. Op zich geen onredelijke man, Piet, maar die vakbondsmensen komen wel altijd met het zelfde voorbeeld van een verpleger die in loondienst is en de volgende week naast het bed staat als zzp’er. En dat het maar eens afgelopen moet zijn met al die zzp’ers. Iedereen in loondienst, tenzij…..(Borstlap). En telkens weer worden er regels bedacht voor en voorzieningen afgepakt van de zelfstandigen. Wij kunstenaars, de ultieme zelfstandigen, hebben daar last van, veel last van. Binnenkort heb ik een afspraak met Piet. Kijken of ik hem kan overtuigen dat er ook zelfstandigen zijn die je niet met het badwater moet weggooien. Ik doe er verslag van.

Amsterdam

Mooie stad, Amsterdam. Maar ik weet soms niet meer waar ik ben. Na een vergadering, die ging over het uitlenen van kunst door kunstuitleen organisaties, gingen we met elkaar eten. Over de vergadering weinig spectaculair nieuws, over het etentje iets meer. Het was een wel aardig ingericht ’tentje’ in de Javastraat. Kunst aan de muur waarvan sommige werken met punaises waren vastgeprikt, een open keuken waar je de kok druk bezig zag, kortom echt van deze tijd. De kaart was in het Engels, alleen in het Engels. Op mijn vraag of er ook een kaart in het Nederlands was kreeg ik alleen een vraagteken te zien op het hoofd van de dame die de bestelling kwam opnemen. Ze sprak geen Nederlands. Nou eet ik om gezondheidsreden altijd zoutloos of tenminste zoutarm. In (bijna) ieder restaurant staat onder op de menukaart dat je kunt melden wanneer je ergens allergisch voor bent en dat daar rekening mee gehouden kan worden. Ik meld keurig dat ik geen zout kan verdragen. Zonder zout kon niet, was niet mogelijk omdat alles wat de kaart had te bieden al was voorbereid. “Nou, geef mij dan maar een alcohol vrij biertje.” Ze kwam een blikje brengen. Halverwege de maaltijd vond de kok nog een paar stronkjes wat leek op broccoli. Zonder zout even op het rooster, een paar nootjes er bij. Dat wast het. Verder een zeer gezellige avond met gezellige mensen en mooie verhalen.

Amsterdam 2

Vorige week was de presentatie van een rapport; Waarde van Beeld, Beeld van Waarde. Mede in opdracht en initiatief van BOK Beroeps Organisatie Kunstenaars geschreven door dr. Walter J.J. Manshanden en dr. Paul Rutten. Een lijvig rapport dat voor het eerst laat zien dat beeld en beeldmakers (fotografen, illustratoren, beeldend kunstenaars…) belangrijker zijn dat voorheen werd gedacht. De beeldsector telt 112.000 werkzame personen. Dat is 30 % van de totale culturele en creatieve sector. De beeldsector voegt jaarlijks maar liefst 3,4 miljard euro toe aan de Nederlandse economie. Als beeldmakers zijn we dus wel degelijk een factor van belang! Het rapport werd aangeboden aan mevrouw Barbera Wolfensberger, directeur generaal op het ministerie van OCW. Mooie toespraak, ze had het druk, was overal die week al geweest, alles even belangrijk, eigenlijk alles wel heel erg belangrijk wat ze deed. Het einde van de middag kwamen een aantal beeldmakers aan het woord met praktijk voorbeelden. Hoe er veelal wordt omgegaan met beeldmakers, hoe erg en vernederend het soms is. En hoe er misbruik wordt gemaakt van mensen die niets liever willen dat de wereld mooie, indrukwekkende en verhelderende beelden te laten zien en beleven. Mevrouw Wolfensberger heeft het niet meegemaakt. Er was iets wat veel belangrijker was dan de beeldmakers van Nederland. Ajax moest voetballen en zij is een fan van Ajax. Ze moest meteen na haar praatje vertrekken. Het is maar wat je belangrijker vindt.

Amsterdam 3

Onderweg naar huis, ruim een uur, luisterend naar de radio ging het alleen maar over de aardbevingen in Turkije en Syrië en over de ‘verjaardag’ van de oorlog in Oekraïne.

De problemen met zzp’ers, het zoute Engelstalige restaurant en mevrouw Wolfensberger waren van het ene op het andere moment totaal onbelangrijk geworden. En straks wordt het gewoon weer lente.