De Buurman, de kachel en Hans

Dit stukje gaat niet over kunst, maar misschien ook weer wel. Twee weken geleden heb ik een straalkacheltje gekocht voor de ruimte waarin ik in een soort van zelfgekozen eenzaamheid stukjes zit te schrijven en de administratie probeer bij te houden. Tjitske was even de hond aan het uitlaten, het was dinsdagmiddag. In de verte hoorde ik een sirene van een brandweer of ambulance. Nou horen wij dat hier wel vaker, want op de hoek is een huisartsen post. Zo nu en dan wordt er iemand die niet lekker is geworden opgehaald. Maar het kwam nu wel erg dichtbij en het waren er meer dan één. Met een noodgang reden er twee brandweerwagens en een ambulance gillend ons doodlopende straatje binnen. Er was duidelijk iets aan de hand. Ik naar buiten. In de verte zag ik Tjitkse met onze cavelier er al hollend aankomen. Hijgend vertelde ze dat ze dacht dat ik met straalkachel en al in de hens zou staan. Het was echter nog erger dan we hadden kunnen bedenken. Onze buurman, een architect waarmee we samen het bouwkundig en stedenbouwkundig plan hadden gemaakt van onze wijk (vijfendertig jaar geleden) was niet goed geworden en moest van het dakterras op de tweede verdieping getakeld worden. Een hersenbloeding naar we hoorden. Hij heeft het niet gehaald. Een aantal dagen later is hij overleden in het Martini Ziekenhuis in Groningen. De zoveelste ‘kunstbroeder’ die we moeten missen. Nooit meer een gesprek met Auke over kunst en architectuur, over de wansmaak van velen die maar wat aan rommelen en nooit meer samen plannen maken voor hoe het anders en beter zou kunnen.
Je zou er depressief van kunnen worden. Een van de dingen die mij dan op de been houdt is niet alleen de kunst en het maken van kunst, maar vooral spot en zelfspot. In de boekhandel zag ik het laatste boekje liggen van Hans Dorrestijn; “’t Houdt een keer op”. Dat boekje doet wonderen. Het laat mij weer de betrekkelijkheid zien van alles en iedereen en zet mij aan tot het maken van kunst. En: ” Het zou nog fijner zijn als ik Hans Dorrestijn zou zijn.” Voor even dan.

Henk Hofstra