Ars omnia vincit

Ars omnia vincit. Vorige week was ik aanwezig bij een prachtige
voorstelling. My Land van dansgezelschap Recirquel. Vier jaar geleden gespot
door de directie van het theater. De kaartjes waren van maart 2020.
‘Dankzij’ de coronacrisis was de voorstelling uitgesteld naar ‘betere
tijden’. Dat was dus vorige week. Twee jaar later. Betere tijden is in dit
geval een zeer betrekkelijk begrip. Corona is deels voorbij of door
vaccinaties en boosters beheersbaar geworden. Er voor in de plaats gekomen
is een oorlog die we van de agressor niet eens een oorlog mogen noemen.

Het is een voorstelling, gebracht door zeven jonge zeer getalenteerde
artiesten, die ‘vertellen’ over de liefde voor hun thuisland. Het is muziek,
circus en dans. Er wordt geen woord gesproken. Het podium is bedekt met een
laag aarde. Spiegels en licht zijn geraffineerd in de voorstelling
opgenomen. Zes mannen en een vrouw met jaloersmakende lichamen nemen je mee
in een verhaal dat gaat over liefde, geloof, traditie, vrijheid en de
verbinding met de geboortegrond. Het is kunst die een boodschap overbrengt.
Twee jaar geleden had je niet kunnen bedenken dat die boodschap zo actueel
zou kunnen zijn en dwars door je ziel gaat.

Het zijn kunstenaars uit Oekraïne. Hun voorstelling heeft in de tijd een
totaal nieuwe betekenis gekregen. De voorstelling vertelt nog steeds het
zelfde verhaal, maar je kijkt er met totaal andere ogen naar. Het heeft een
diepe indruk op mij gemaakt. Deze zeven jonge mensen hebben mij weer eens
laten zien dat kunst het voertuig van de beschaving is en ver verheven is
boven de waan van de dag. Dat kunst mensen verder brengt en aan het denken
zet. Dat je verhalen kunt vertellen zonder een woord te spreken. Dat, hoe
deze oorlog ook afloopt, de verbeelding, geloof, hoop en liefde in beeld
gebracht door kunstenaars zal overwinnen. Alle kunst, in welke vorm dan ook.
Ars omnia Vincit.

Henk Hofstra