Ik ben een maker.
Zie: een meisje en haar buurmeisje. Samen willen
ze timmervrouw worden. Zij werd kok. Ik scharrel.
Over de enorme werf van mijn vader en opa: de wereld. Ik knutsel, ik timmer, mijn idee van een stoeltje. Ik loop naar de keukentafel van mijn moeder. Ze tekent; modepoppen, mannequins, voor in de krant. Ik pak een potlood, pak alle potloden en teken, kleur, kleur, kleur. Naar school, ik luister niet. Mijn schrift vult zich. Rondjes, vierkanten, driehoeken, cirkels, strepen, vlakken vullen.
Dertig jaar later, mijn eigen werkplaats. Schilderijen om me heen, porselein, ik heb er mijn vorm in gevonden.
Niet verzanden in alle ideeën, die maar blijven komen. Vierentwintig uur is te weinig. Structureren, concentreren, samenbrengen. Ik ontdek de appel, daarin komt het samen. De wervelingen in mijn hoofd vinden houvast.
De appel. In alles en iedereen zit iets moois. Ik maak waar ik blij van word, dat moet de wereld in. De appel is mijn Baboesjka. In wat klaar is wacht het nieuwe alweer, als de pitjes in het klokhuis van de appel.
Altijd groeit alles. Net als ik: ik blijf groeien, blijf me ontwikkelen. AmstellandKunst is voor mij daarom dé ontmoetings- en inspiratieplek. Daar kom ik gelijkgestemden tegen, collega’s. Gesprekspartners over kunst, werk en persoonlijke missies. Mijn missie: de wereld mee laten delen in mijn verwondering. De verwondering, het optimisme om al het moois wat er gewoon al is. En dat ik daar dan weer inspiratie in mag vinden.
Want ik ben een maker.
